Co lubimy w Cantr

[Raynus]

Tak. Samo kopanie wapienia wymaga wielu ciekawych interakcji z innymi graczami.

[psychowico]

Sio z sarkazmem do innych wątków.

[Buka]

Kocham sarkazm cantryjczyków!
To nie offtop.
Kocham!

[Greek]

Ale to z wapieniem to akurat prawda.

[dekalina]

Opanowanie gry przez Polaków. To że lądując w angielskie strefie, mapę świata Iszkura dostaję przed ubraniem, tarczą i jedzeniem. I że nawet w chwalącym fątku można pomarudzić, chociaż tuż obok istnieją już dwa strikte krytykanckie.

[oldragon]

Najbardziej - tych, którym się chce.
Szczęśliwie jest ich trochę.

[CzerwonyMag]

Ja lubię być zaskakiwany ewolucją moich postaci. Zawsze na początku, zanim je stworzę szukam imienia, jakichś cech szczególnych, charakteru, sposobu mówienia i tak dalej, obmyślam kim będzie chciała zostać, jakie będzie miała marzenia. Nigdy jednak nie wiem, gdzie ta postać trafi, do jakiej lokacji, jakich ludzi, z kim się zaprzyjaźni, z kim pospina. Otoczenie tych postaci z czasem zaczyna tak na nie wpływać, że weryfikują się ich plany. Pierwotne założenia niemal zawsze u mnie trafia szlag. Postać, która miała być podróżnikiem, nagle zakochuje się w swoim miejscu, w ludziach których poznaje. Przez rozmowę z jakąś postacią postanawia zostać nie wiem, jubilerem, chociaż wcześniej zapowiadała się na świetnego wojownika. W pewnym momencie dociera do mnie, że ta postać nie jest tą, którą stworzyłem, ale jest sobą. Żyje po swojemu, postrzega świat po swojemu. Żyje jakby niezależnie ode mnie i jest zupełnie inna od pozostałych postaci w mojej kolekcji. Uczy się nowych słów, hasełek, wymyśla je na poczekaniu, a ja się głowiłem kupę czasu by ją jakoś wyróżnić.

No. To lubię w Cantr. Rozwój i ewolucję mojej postaci.

[psychowico]

Wypas. Tak właśnie jest. Pewne początkowe założenia są potrzebne. Ale w rzeczywistości jest podobnie. To kim jesteśmy wyrażamy przez interakcję z otoczeniem. I to nas tworzy, definiuje. W naszym życiu to najbardziej rodzice i pierwsze 10 lat, w Cantrze rodziców nie ma, więc też pewnie pierwsze 30-50 lat życia postaci.

[Felixis]

Ja lubię to, że postaciami, które mam dobrze zdefiniowane w głowie, potrafię bez rozproszenia grać w tym samym czasie nawet jeśli ich charaktery czy poglądy różnią się diametralnie. Odpowiedzi zwykle same się piszą.

[anomalia]

Ja uwielbiam to, że moja postać może wepchnąć wszystkie swoje ubrania do kubka.

[dekalina]

Truskawki można zrywać codziennie, a nie co drugi dzień. Niezależnie od pogody, pory roku i plagi ślimaków.

[Berya]

Truskawkom nie trzeba obcinać szypułek.

[anomalia]

A lody nigdy nie topnieją <3

[notized]

Graczy. Bo są wspaniali. Wszyscy.

[paskud]

Lizus